Πώς αποφάσισα να κάνω την αυξητική (σύνδεσμος στο ιστολόγιο)

                                                                          Πώς επέλεξα γιατρό

Είμαι  32 χρονών, έχω μόνιμη σχέση, και τον Οκτώβριο του 2007 έκανα αυξητική στήθους. Η αυξητική έγινε με τοποθέτηση κάτω από τον μείζωνα θωρακικό μυ, με ενθέματα σιλικόνης με τα εξής χαρακτηριστικά:

                -γέλη (ζελές) συνεκτικής/συμπαγής σιλικόνης (cohesive silicone gel)
                -στρογγυλά (round)
                -τραχείας επιφάνειας (textured)
                -κατασκευαστής mentor (νομίζω)
                -υψηλό προφίλ (high profile)
                -μέγεθος ενθέματος 380cc. 
                 (έχω ύψος 171cm, βάρος 56kg, θώρακα 75cm)


Το θέμα της αυξητικής στήθους, όπως και οι περισσότερες (αν όχι όλες) επεμβάσεις πλαστικής χειρουργικής στην Ελλάδα, δεν είναι κάτι που συζητάς δημόσια. Δεν καταλαβαίνω το λόγο, και διαφωνώ με τη νοοτροπία, αλλά έτσι είναι και μάλιστα αυτή η στάση φαίνεται πως αφορά γενικά στα θέματα υγείας.

Είχα το ίδιο μέγεθος στήθους εδώ και 18 χρόνια. Αν κάνεις την πράξη, από 14 χρονών μέχρι και πριν ένα μήνα σχεδόν, το στήθος μου ήταν ίδιο.

Δεν θα πω ψέμματα, στην εφηβεία μου με προβλημάτιζε η στασιμότητά του. Περίμενα κάθε χρόνο μήπως κι αλλάξει κάτι, αλλά άσκοπα. Αποφάσισα να επισκεφτώ ενδοκρινολόγο, για να μάθω μήπως υπάρχει κάποιο πρόβλημα ορμονικό. Αυτό έγινε στα 15 μου κι ενώ ήδη είχα κανονικό κύκλο περιόδου. Ο  γιατρός (άντρας), πολύ γνωστός, άριστος ενδοκρινολόγος, και καθηγητής πανεπιστημίου, με εξέτασε, κι αποφάνθηκε... ότι δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα ανάπτυξης. Γύρισε δε και μου είπε «Μη στεναχωριέσαι, σε ορισμένους άνδρες αρέσει έτσι». 

Νομίζω ότι αυτό ήταν το πρώτο τραύμα. «Έτσι»; Πώς έτσι δηλαδή; Είναι παράξενο, εξωγήινο; Και ειλικρινά, στα 15 μου δεν ανησυχούσα για τους άνδρες. Ούτε βέβαια που του πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί να ήμουν gay. Μιλάμε και για το ’90!

Από εκεί και πέρα, κάθε άνοιξη ήταν και χειρότερα. Τα ελαφρά ρουχαλάκια αντικαθιστούσαν τα χειμωνιάτικα πουλόβερ, πουκαμισάκια, t-shirts, το αεράκι να φυσάει, κι εγώ να σκέφτομαι πώς θα κρύψω την πλάκα που κρύβω το χειμώνα κάτω από τα μάλλινα. Σουτιέν φορούσα, αλλά δεν υπήρχαν με ιδιαίτερη ενίσχυση ακόμα, οπότε έπαιρνα έξτρα βάτες κι έβαζα μέσα στις ειδικές θηκούλες που έχουν τα σουτιέν. Έτσι κι αλλιώς τα απλά  (δίχως καμιά επένδυση) σουτιέν, στο νούμερο 0 ή 70ΑΑ, με πλήγωναν στο στέρνο. 

Μεγαλώνοντας, το στήθος μου άλλαζε σχήμα αλλά όχι μέγεθος. Πήγα και σε άλλον γιατρό, μαστολόγο, ο οποίος με εξέτασε και κατέληξε στο ότι ο μαζικός μου αδένας είναι μια χαρά κι ότι δεν θα έχω κανένα απολύτως πρόβλημα. Μα δεν καταλάβαιναν, ότι δεν ήταν η λειτουργία ή μορφολογία του αδένα αλλά η στασιμότητα του μεγέθους του που με ανησυχούσαν. Για το τελευταίο ο γιατρός είπε ότι είναι φυσικό μια και ήμουν αδύνατη. Οκ, εγώ πάντως έχω δει αδύνατες (πιο αδύνατες από εμένα) κοπέλες με πλούσιο στήθος.

Σιγά σιγά, καθώς άρχισα να ψωνίζω από γυναικεία μαγαζιά κι όχι unisex-άδικα, άρχισε το πρόβλημα να μεγαλώνει. Τα μπλουζάκια μού έκαναν στην πλάτη αλλά έπλεαν στο στήθος, μου έκαναν στο στήθος αλλά ήταν κοντά τα μανίκια, και πάει λέγοντας. Όταν η μητέρα μου με συνόδευε στα ψώνια, κι όταν υπήρχε πρόβλημα με το νούμερο, διευκρίνιζε ότι είμαι ‘αδύνατη στο πάνω μέρος’.

Στα 19 μου πήγα σε πλαστικό χειρουργό, επίσης καθηγητή πανεπιστημίου, κι επίσης άνδρα. Δεν μου τον σύστησε κάποιος, απλά το ιατρείο του ήταν κεντρικά, οπότε μια μέρα που περνούσα είδα την πινακιδούλα, και κράτησα το όνομα. Έκλεισα ραντεβού και πήγα. 

Ο γιατρός με εξέτασε, με ρώτησε γιατί θέλω να κάνω αυξητική στήθους, γιατί με ενοχλεί το στήθος μου, και αν μου δημιουργεί πρόβλημα στις κοινωνικές και ερωτικές μου σχέσεις. Ξανά μανά τα πήρα. Μια χαρά είναι οι κοινωνικές μου σχέσεις. Τελικά κανά χρόνο μετά την επίσκεψη έκανα σχέση, 20 χρονών και άστηθη.

Δεν πιστεύω ότι το στήθος μου και το πως αισθανόμουν γι αυτό με εμπόδιζαν να κάνω σχέση. Πέστε με ψώνιο, πέστε με φεμινίστρια. Δεν είμαι τίποτα από τα δύο. Τα είχα πάντα καλά με τον εαυτό μου, ακόμα και στην εφηβεία που προσπαθούσα να βρω τον σκοπό μου σε αυτόν τον κόσμο. Ακόμα και τότε, εγώ ήμουν εντάξει, οι γύρω μου ήταν οι αδιάφοροι, οι αντιδημοκρατικοί, οι δήθεν, οι ανειλικρινείς, οι συντηρητικοί... Έτσι λοιπόν.

Αποδέχτηκα το μικρό μου στήθος, χωρίς όμως να είμαι συμφιλιωμένη. Η σχέση μου και τα σουτιέν, που στο μεταξύ βελτιώθηκαν, με έκαναν να συμφιλιωθώ με το μέγεθος του στήθους μου, και τελικά κάτι έκανα και με τα ρούχα.

Όμως, ποτέ δεν αισθάνθηκα ευτυχισμένη με το στήθος μου.

Εδώ και 2 χρόνια είμαι με τον ίδιο άνθρωπο. Το θέμα του στήθους δεν υπήρξε εμπόδιο ανάμεσά μας με κανέναν τρόπο, και ποτέ δεν αισθάνθηκα ντροπή για το στήθος μου. Λόγω χαρακτήρα, ακόμα και κάποιες στιγμές να το είχα αισθανθεί θα δημιουργούσα μια κατάλληλη θεωρία περί ανθρώπινης αξιοπρέπειας και γυναικείας ταυτότητας για να εξοντώσω κάθε ίχνος ανασφάλειας λόγω πλακέ στήθους.  Ανέπτυξα ιδιαίτερο χιούμορ για αυτό, αυτοσαρκάζομαι, ή σχολιάζω θετικά το καλοσχηματισμένο και πλούσιο στήθος άλλων γυναικών.

Αυτή την άνοιξη (2007) παρατήρησα ότι παρασχολίαζα τα στήθη άλλων γυναικών. Πήγα γυμναστήριο κι έβλεπα τα στήθη των άλλων γυναικών. Παρατήρησα επίσης, ότι κάθε μου σερφάρισμα στο διαδίκτυο κατέληγε σε ώρες αναζήτησης πληροφοριών για την αυξητική στήθους. Περιπτώσεις, επιλογές, φωτογραφίες, μέθοδοι, υλικά, τομές, επιπλοκές, ενδείξεις κτλ κτλ. Όμως, άντλησα όλες τις πληροφορίες από Αμερικανικές ιστοσελίδες. Οι Ελληνικές ήταν λιγοστές και δεν είχαν τις πληροφορίες που έψαχνα. 

Ήρθε το καλοκαίρι, αγόρασα ένα γλυκούλι γαλάζιο μπικινάκι τριγωνάκι, (τριγωνάκι όπως κάθε καλοκαίρι εδώ και 8 χρόνια), και το φόρεσα. Και όπως κάθε καλοκαίρι, δεν ήθελα να έχω σημάδια από το μαύρισμα, αλλά δεν μπορούσα να στερεώσω καλά τα κορδόνια του μαγιό γύρω από το θώρακά μου επειδή απλούστατα έπεφτε (μια και δεν υπήρχε τίποτα να το συγκρατήσει). Και φόρεσα πάλι τα τιραντέ, τα στράπλες, με τα ενισχυμένα σουτιέν που μου την έδιναν, και όταν ίδρωνα τα στράπλες σουτιέν γλιστρούσαν και το ‘’στήθος’’ έφτανε στους άνω κοιλιακούς.

Και έτσι μετά από τόσα χρόνια που με προβληματίζουν τα ίδια και τα ίδια, μετά από τόσα χρόνια που έλεγα αυτό είναι και σ’όποιον αρέσει, μετά από τόσα εσώρουχα που έχω αγοράσει δίχως να χρειάζομαι να τα φοράω, μετά από τόσα ρούχα που έχω αλλά δεν μπορώ να φορέσω επειδή δεν έχει εφευρεθεί το κατάλληλο σουτιέν ακόμα (όσο για τα σουτιέν σιλικόνης που κολλούν στο στήθος, αυτά μου πέφτουν, ιδίως αν τύχει και ιδρώσω), μετά από τόσα στήθη άλλων γυναικών που θαύμασα, 

απόφασισα να αλλάξω στάση.   

Δεν θέλω να αυτοσαρκάζομαι γι αυτό συνέχεια.
Δεν αρέσει σ’εμένα, (άλλο το δέχτηκα, άλλο συμφιλιώθηκα, άλλο μού αρέσει).
Θέλω να φοράω σουτιέν και να στρώνει δίχως άπειρη ενίσχυση και δίχως να με ενοχλεί.
Θέλω επιτέλους να μπορώ να φορέσω ό,τι θέλω, χωρίς να αναρωτιέμαι γιατί το 12χρονο
κοριτσάκι στη στάση έχει μεγαλύτερο στήθος από εμένα.

Και μια παρηγοριά που είχα, ότι το μικρό στήθος δεν χαλαρώνει, γκρεμίστηκε όταν είδα γυναίκες που κλαίγανε το χαλαρωμένο μικρό τους στήθος, ιδίως μετά από εγκυμοσύνη. Τι μας λές; Χαλαρώνει και το μικρό; Κρεμάει; Μα πως γίνεται να δρα σε τόσο μικρή μάζα η βαρύτητα;! Κι όμως, οι νόμοι είναι νόμοι, πολύ πιο πολύ της φυσικής...

Ε... αυτό ήταν.  Είδα αν μπορώ να εξασφαλίσω τα χρήματα, έβαλα ένα ανώτατο όριο στο πόσο μπορώ να δώσω, κι αποφάσισα να αρχίσω την έρευνα αγοράς. 



Αύγουστος 2007. Πλαστικοί χειρουργοί σας έρχομαι!

  Το σύνολο του περιεχομένου και των υπηρεσιών του ιστοχώρου διατίθεται στους επισκέπτες αυστηρά για προσωπική χρήση. Απαγορεύεται η χρήση ή επανεκπομπή του, σε οποιοδήποτε μέσο, μετά ή άνευ επεξεργασίας. 
© 2007